Doe het met Flair
Zoals al eerder werd vermeld op mijn blog, ben ik een enorme Flair-fan. Hoog tijd dus voor een blogpost ter ere van mijn #alltimefavorite tijdschrift. En misschien een beetje in de hoop dat ik er over enkele jaren stage mag lopen, wat zeker niet onmogelijk is aangezien ik journalistiek ga studeren en Sanoma één van de stageplaatsen is die Thomas More aanbiedt… Maar goed, dat zijn ‘zorgen’ voor later, hoe dan ook blijf ik een trouwe lezeres! 😀
Ongeveer sinds november 2011 lees ik Flair elke week, en na al die jaren verveelt het blad mij nog steeds niet -tot grote verbazing van vele mensen (sorry Flair). Ik krijg het zelfs niet over mijn hart om de oude tijdschriften weg te gooien. Hier een ‘sfeerbeeldje’ van een klein deel van de verzameling.
Maar goed, to the point nu. Wat maakt Flair in mijn ogen zo bijzonder en boeiend?
Zelf schrijven ze ook vaak opsommende artikels à la “30 signalen dat hij je graag ziet.”
Wel Flair, hier “10 redenen waarom Lisa Smets jullie graag ziet.”
- Jullie zijn en blijven heerlijk luchtig, maar toch informatief waar nodig. In tijden van economische crisissen, IS-strijders en wereldarmoede leren jullie jonge vrouwen in België, alleszins mij, om hun verstand eventjes op nul te zetten. Jullie focussen op de kleine dingen des levens waar wij graag mee bezig zijn: ‘tien kledingstukken die je MOET kopen in de solden’ ‘de nieuwste nail-art’ ‘test: zal jullie relatie blijven duren?’. Heerlijk om dit soort artikels te lezen als een soort vlucht van de hedendaagse actualiteit. Wanneer je de krant openslaat, gaat 90% over de miserie in de wereld. Bij jullie wordt er gefocust op de positieve elementen in het leven. Toch kaarten jullie ook regelmatig een maatschappelijk probleem aan zoals homofoob geweld, gedwongen huwelijken enzovoorts; wat jullie blad toch ook enigzins intellectueel, boeiend en actueel maakt. Chapeau voor deze balans!
2. Nele Reymen; je zal altijd mijn idool zijn! Vorige week kondigde je aan dat het je laatste column voor Flair zou zijn. Ik moest er bijna een traantje van wegpinken. Sinds november 2011 was ik dol op je column. Toen je relatie met het Ex-lief op de klippen liep, was het ook net uit met mijn eerste echte liefje en ik voelde volledig met je mee. Je manier van schrijven heeft me ook altijd al kunnen bekoren- droog, grappig, soms een beetje melancholisch maar vooral héél herkenbaar en heel eerlijk. Ik hoop ooit columns te schrijven zoals die van jou. Het ga je goed!
3. Joy-Anna Thielemans: met jou hebben mijn vriendinnen en ik een haat-liefde-verhouding. We worden soms gék van je talloze selfies en hashtag-overloads. Ik hoor vaak dat ik veel selfies maak, maar dan hebben ze jou Instagramprofiel wellicht nog niet gecheckt. Toch is het je vergeven, want héél stiekem ben je toch wel inspirerend en grappig. En stiekem zijn we ook een beetje jaloers op jouw leven en op je zalige job. Ps: in #joyride poseer je als een volleerd fotomodel, en gij doet da eigenlijk ni slecht!
4. Natuurlijk de seks-artikels. ‘Dagboek van een gigolo’ ‘De wildste fantasieën uitgetest’ ‘ik ben na mijn werkuren een callgirl’. Jullie brengen ons hoofd en ons fantasievermogen op hol. En geloof me: iédereen leest deze artikels stiekem, zelfs de jongens op school die altijd een beetje met jullie lachen. Eens ze verdiept zijn in de rubriek ‘Bedgeheimen’ zingen ze een toontje lager. 🙂
5. Interviews met bv’s. Zeker als ze Ish Ait Hamou heten. Enough said.
6. Jullie lovestories, al dan niet met happy ending. Van buitenechtelijke affaires tot verhalen die Nicholas Sparks had kunnen schrijven (voor diegenen die niet weten wie NS is: schrijver van The Notebook, Dear John etc ;)). Wanneer deze artikels in groep worden gelezen, volgt er zeker een uitgebreid girlsnight-gesprek met jullie artikel als gespreksonderwerp. Dit gaande van ‘ik haat mannen, allemaal ontrouw als het erop aankomt’ tot ‘ik wil ooooooook een lief’.
7. Jullie receptjes. Jaja, de Flair is een zeer veelzijdig tijdschrift! Ik ben geboren met twee linkerhanden en allesbehalve een keukenprinses, maar jullie recepten geven me soms toch wel goesting om eens de handen uit de mouwen te steken. Ik laat jullie binnekort weten hoe jullie receptjes het doen op kot! 😉
8. Thom: natúúrlijk. Ik heb al zo vaak luidop gelachen met zijn columns. Ik zou er veel voor over hebben om deze man ooit echt te ontmoeten, of tenminste te weten hoe hij er in real life uitziet. Stiltes zouden er niet vallen, aangezien je alleen al door het lezen van zijn columns enorm veel over deze man weet. Hij schuwt geen enkel onderwerp, schrijft graag over zijn eigen lul, over de vrouwen waar hij deze lul mee deelt, over bananen en over zijn hobby- namelijk squashen. De inhoud gaat er eigenlijk vaak echt over. You crossed the line, Thom. Every week! Maar mijn Thom-liefde zal nooit sterven 😀
9. De vrij recente rubriek van Marcel is van hetzelfde kaliber als die van Thom. Marcel beantwoordt elke week een drietal vragen die door lezeressen worden ingezonden, en zijn antwoorden zijn hilarisch; er ook héél vaak een beetje over, maar dat maakt het net zo geweldig. Ik citeer een quote van Marcel over seks. ‘Tijdens de daad zelf gaan jij en je man helemaal los, inclusief een hoop speeksel en ander vocht uit diverse gaten.’ Drie letters: L-O-L.
10. Jullie dromerige quotes en vrolijke afbeeldingen van, onder andere, mooie kleren. Ik vind zo vaak leuke ‘prentjes’ in Flair dat ik ze ben beginnen uitknippen en verzamelen. Op mijn toekomstig kotje zal binnekort een gigantisch prikbord pronken, gevuld met Flair-prentjes (zie foto!). Ze zullen mij hopelijk dagelijks blijven inspireren en motiveren om een echte journaliste te worden!
Thank you Flair for lightin’ up my world!
Barcelona
Vermoedelijk is (bijna) elke levende ziel op aarde het met mij eens dat de zomer de mooiste periode van het jaar is. Misschien vooral in onze westerse cultuur, want voor ons staat zomer gelijk aan twee (of drie) maanden geen school, vrijheid, vakanties naar warme oorden en ook zonnig weer aan het thuisfront (al is dat in België natuurlijk nooit een garantie). De reden dat ik anderhalve maand al geen nieuw artikel heb gepost is dus omdat ik het te druk had met genieten, maar dat zal bij jullie niet anders zijn! Tijdens vele momenten dacht ik ‘dit moment sla ik op in mijn herinneringen om er later over te schrijven’ en nu het intusssen al augustus is, -wat vliegt de tijd- vond ik het een geschikt moment om weer wat neer te pennen. Een uitgebreid artikel met de grootste hoogtepunten volgt waarschijnlijk in september, wanneer het nieuwe schooljaar weldra van start zal gaan en ik er met nostalgische en ietwat melancholische gevoelens op terugkijk. Maar dat zijn zorgen voor later – allereerst al een opwarmertje over één van de hoogtepunten.
Aangezien ik net ben afgestudeerd en in september begin met mijn studies journalistiek, is dit vermoedelijk de enige zomer waarin ik de volle drie maanden vakantie heb zonder herexamens 🙂 ik had me dus voorgenomen er volop van te genieten en de maand juli is voor mij alleszins al gewéldig begonnen. Ik ging namelijk op citytrip met mijn bestie Tessa naar het mooie Barcelona. We waren er vier nachten en drie dagen, achteraf gezien véél te kort om de stad helemaal te verkennen, maar we haalden zo veel mogelijk uit de tijd die ons gegund werd. I wanna go back!
‘Wat hebben we van 6-10 juli 2015 geleerd?’
- Barcelona heeft ons niet teleurgesteld, maar voldeed aan al onze verwachtingen. Mijn lievelingstijdschrift Flair beweerde het altijd al; het is de perfecte mix tussen cultuur, shoppen en strand. Wij konden dit enkel beamen! Bovendien hadden we een hotel met zwembad(je) op het dak, dus vanuit ons zwembad konden we de hele stad bewonderen, wat natuurlijk al een prachtige ervaring was.
- Park Guëll bezoeken wanneer het minstens 35° is was bij nader inzien niet ons meest geweldige idee ooit. Eerst die beklimming -we waren half dood vooraleer we het eigenlijke park bereikten- om dan te horen dat we nog uren moesten wachten om bepaalde delen van het park te bezoeken. We doolden dus maar wat rond in de niet-betalende delen van het park en ik kocht een boekje van Gaudi met vele foto’s van het park, zodat we ons toch nog een beetje helemaal in het park waanden :))). Ook al hebben we dus niet het hele park gezien, we vonden het uitzicht er alleszins prachtig én de selfie-stick was mee, dus het was alsnog de moeite ;). Ook de Sagrada Familia zagen we enkel langs de buitenkant omdat we haar ’s avonds bezochten. Toch was dit wel een imposante en verrijkende ervaring en vind ik het bouwwerk zéker Werelderfgoed-waardig!
- Mensen in Barcelona zijn vriendelijk en behulpzaam en op het eerste zicht een stuk minder nors dan vele Belgen. We aarzelden vaak een beetje wanneer we de weg of iets dergerlijks wouden vragen, maar álle mensen reageerden zo vriendelijk en enthousiast dat we ons niet meer beschaamd voelden en er instant happy van werden. Ook de mensen in het hotel en de taxichauffeur die ons naar de luchthaven bracht waren allemaal schatjes.
- Je vindt er vele kraampjes met verse fruitsapjes voor slechts 1 euro per beker. In België kost een smoothie meestal rond de 4 euro. Tessie en ik waren gelukkig!
- Het is niet specifiek typerend aan Barcelona, maar tóch waren we in één van de vele shoppingcentra even starstruck. Neen, Ryan Gosling liep spijtig genoeg niet voorbij, maar er stond een automaat waar je je Instagramfoto’s kon laten afprinten, voor slechts 50 cent per stuk!! We really loved our lives.
- De paëlla- én sangriaporties waren er gigantisch, maar wel echt heerlijk.
- We voelden ons even echte celebrities toen we van onze gin-tonics sipten in een prachtige, feeërieke strandbar met zicht op zee. Ik krijg al terug heimwee als ik eraan denk.
- Spaanse meisjes zijn blijkbaar overwegend slank, alleszins toch de meisjes die wij tegenkwamen. “Shit, wa is die hun geheim?”
- De broodjeszaak naast ons hotel was ALTIJD open. Dag en nacht. Beetje vreemd.
- Airco is en blijft de beste uitvinding ooit, en zéker op de spaanse metro’s.
- Topless zonnen is opeens terug ‘in’, maar Tessa en ik lieten de trend toch subtiel aan ons voorbijgaan.
Kortom, het was een geweldige citytrip naar een geweldige stad waar ik zeker nog eens naartoe wil.
Enkele sfeerbeelden…
een ode aan Leuven
Beste lezers,
Na mijn eerste inleidende blogartikel volgt er nieuw leesvoer.
Het zal een luchtig artikel worden, want zulke artikels lees ik zelf het liefst; geen hoogstaande literatuur of te veel moeilijke woorden. Gewone artikels voor de gewone, gemiddelde, niet-hoogbegaafde mens en herkenbaar voor mijn eigen generatiegenoten. There you go.
Het is zomer en voor vele mensen zijn de examens eindelijk gedaan; het echte leven kan terug beginnen!
Ik las onlangs een dromerige quote op WeHeartit: hair gets lighter, skin gets darker, water gets warmer, drinks get colder, music gets louder, nights get longer, life gets better.
Mijn fantasie sloeg al helemaal op hol en ik voelde de inspiratie opborrelen. Inspiratie om een rijmpje te schrijven, over mijn favoriete zomers – en het toeval wilt dat deze zich voornamelijk in Leuven afspeelden. Zet je hersenen even uit, je ontspanningsmodus aan en lees gerust verder!
Leuven, mijn favoriete stad.
Ik bemin je zo veel meer dan mijn eigen dorp Huldenberg, of beter gezegd dat ‘veredeld boerengat’.
Je stadspark blijft me bekoren, inclusief dronken mensen die zich aan iedereen willen laten horen.
Bij je Dijleterrassen heb ik zo veel meegemaakt; ik heb er één van mijn eerste sigaretten aangeraakt;
ook drank werd er op vrijdagavonden niet geschuwd, met als gevolg dat ik mezelf meerdere malen bijna in de Dijle heb geduwd.
Die nachten waren stuk voor stuk zo fijn, die momenten hadden de videoclip voor Jay-Z’s “Young Forever” kunnen zijn.
De aller-allereerste keer feesten was in de Weirdo’s in tweeduizendentien, amai wat een toestanden zag ik daar; ’t was niet om aan te zien.
Onze enige, kleine McDonald’s was en is nog steeds de place to be, voor een nachtelijk eurodealke of drie.
De Eclips en Alegria zijn ons jammer genoeg ontgroeid; het is voornamelijk voor de nieuwe generatie vijftienjarigen dat de drank er tegenwoordig vloeit.
Leuven, vrees niet – je bent meer dan enkel feest; ook naar de scholen KA2 De Ring en TKO ben ik zeer graag geweest!
Je bent voor mij een bron van nostalgie, een associatie aan de fase van de verwondering; toen ik als piepkuiken voor het eerst naar je winkelstraten, Kinepolis en Oude Markt ging.
Leuven, je bent niet altijd enkel rozengeur en maneschijn: Marktrock betalend, dat doet wel even pijn.
De weinige parkeermogelijkheden vallen ook soms tegen, en ’t is vooral hard voor de portefeuilles die we ervoor moeten legen.
Toch heb ik je doorheen de jaren voor altijd in mijn hart gesloten, en woon ik vanaf september eindelijk in één van je talloze studenten-koten!
Bedankt om deel uit te maken van onze jeugdjaren. Leuven, voor mij kan geen enkele stad je evenaren!
© foto: Dennis Van der Haegen, https://www.facebook.com/officialsunset
My life in some words
Liefste lezers, sympathisanten, en hopelijk ooit ‘random’ bezoekers:
je leest momenteel mijn eerste artikel op deze blog, en hopelijk niet het laatste.
Eerst even een korte toelichting over mijn beweegredenen voor het opstarten van een blog. Ik schrijf. Ik heb altijd geschreven, en ik zal, zoals het er nu naar uitziet, altijd blijven schrijven. Ik kan me niet eens herinneren hoe die passie ooit begonnen is, het is er volgens mij altijd geweest. Toen ik op ongeveer negenjarige leeftijd in mijn vrije tijd een fictief opstel schreef over een klein meisje dat tijdens de Tweede Wereldoorlog in ons dorp leefde, begonnen mijn ouders zich vragen te stellen :).
Al zolang ik mij kan herinneren, hield ik ook enorm van lezen. Woorden konden en kunnen mij nog steeds bekoren. Ze kunnen mij soms laten huilen, soms even vluchtig laten glimlachen; maar bovenal raken ze mij.
Het is mijn grootste droom om ook ooit emoties los te maken bij mensen, gewoon door het hanteren van de juiste woorden. Ik vind het echt kunst, in haar puurste vorm.
Spijtig genoeg was ik in wetenschappelijke en wiskundige schoolvakken extreem slecht. Ik heb in mijn middelbare schoolcarrièrre dan ook twee keer mijn vijfde jaar gedubbeld. Ik studeer deze maand uiteindelijk af via het Tweedekansonderwijs, twee jaar later dan ‘gepland’.
Door deze moeilijkheden ben ik vaak de moed verloren, zelfs om te schrijven. Ik durfde het niet meer en voelde mij gefaald. Ik was waarschijnlijk een naief klein meisje met veel te grote dromen. Ik schreef bovendien al een tijdje artikels voor het magazine MijnLeuven, maar zelfs hier had ik op een bepaald moment minder zin in, desondanks de goede feedback die ik telkens kreeg.
Na een tijdje begon het toch terug te kriebelen. Wanneer ik me verveelde tijdens de les schreef ik soms, zomaar, een gedichtje. Of ik uitte mijn liefdesverdriet en de nodige bijhorende frustraties in een Worddocument in het holst van de nacht. Ik merkte dat er een last van mijn schouders viel.
Die vele nachtelijke schrijfmomenten hebben me terug aan het denken gezet, en ze lieten me inzien dat ik schrijven simpelweg nodig heb. Ik was van plan om na het Tweedekansonderwijs meteen in het werkveld te springen, maar heb dit idee voor een tijdje terug opgeborgen. Ik start in september met Journalistiek aan de Thomas Morehogeschool in Mechelen, en voor mij is het een droom die werkelijkheid wordt.
Vele mensen raadden mij reeds aan om een blog te starten. Het is natuurlijk dé manier bij uitstek om constant je schrijfskills te verbeteren, je creativiteit te stimuleren en om feedback te vragen. Het idee klonk altijd wel aanlokkelijk, maar ik zou niet weten over wat ik dan zou moeten schrijven.
Mij specifiëren in één thema is niet voor mij weggelegd. Er zijn vele dingen in het leven die mij interesseren, maar ik heb over geen enkel onderwerp voldoende kennis om mij erin te verdiepen. Ik ben ook een meisje dat voldoende afwisseling nodig heeft en wispelturig is; vooral in emoties. En aangezien schrijven voor mij vooral draait rond emoties, kies ik ervoor om mijn blog een mengelmoes te maken van alle dingen die mij bekoren, boeien, aanspreken. Het zal de inhoud misschien soms wat chaotisch en onoverzichtelijk maken, maar die eigenschappen zijn dan ook typerend aan mijn eigen identiteit en karakter. Eén ding wist ik altijd zeker; als ik ooit een blog maak, wordt het een weerspiegeling van mezelf, maar dan in geschreven woorden.
I hope you like it!
xoxo, Lisa
(ik heb nog nooit naar Gossip Girl gekeken, maar vind het wel een gepaste afsluiter)
ps: ik hoor graag jouw feedback over mijn schrijfstijl, de inhoud ervan, aan wat je dacht tijdens het lezen van mijn teksten. Alle feedback is welkom, dus aarzel niet om me jouw ongezouten mening te mailen, Facebook’en,… . Je kan me bereiken via lisasmets23@gmail.com.
by Lisa Smets 